گلشن احباب جلد نهم - جلسه صدو بیست و پنجم؛ اسرار ابتلاء مؤمن.
مرحوم آیةالله حاج شیخ عباس قوچانی هم در أواخر عمر، چشمانشان ضعیف شده بود، در همان أواخر عمر که وعده فتح باب به ایشان از سوی مرحوم قاضی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه و رحمة‌الله‌علیه رحمةً‌واسعةً و رفَع‌اللهُ‌درجتَه داده شده بود.
إن‌شاءالله خداوند در این روزهای شریف درجات مرحوم علاّمه والد، مرحوم آقای حدّاد، مرحوم حاج سیّد احمد کربلائی، مرحوم آخوند ملاّ حسین‌قلی همدانی و همه اولیاء إلهی را بالا ببرد و بیشتر از آنچه می‌خواستند به آنها بدهد.
ما درباره محمّد و آل‌محمّد صلوات‌الله‌علیهم می‌گوئیم: اللهُمَّ ارفَعْ دَرَجَتَهُم. «خدایا! درجه محمّد و آل‌محمّد را بالا ببر!» پس برای اولیاء که در ظلّ عنایات پیغمبر و آل پیغمبر هستند، به طریق أولی باید چنین دعائی بکینم؛ خدایا! درجه ایشان را بالا ببر!
نقل شده است که: مرحوم قاضی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه به مرحوم آیةالله قوچانی فرموده بودند که: خداوند در آخر عمر که تنها می‌شوید و از خانواده و فرزندان جدا می‌گردید برای شما فتح باب می‌نماید. ایشان چند ماه به آخر عمرشان، در ضمن نامه‌ای به مرحوم علاّمه والد نوشته بودند که: دو سال و اندی است که تنها هستم و طلیعه فتح باب و مقدّمات کمال انقطاع برایم حاصل شده است!
ایشان خیلی صادق و خیلی صحیح‌العمل و صادق‌اللسان بودند. آقا این نامه را به ما نشان دادند؛ خطوط نامه توی هم رفته بود. [۱] ایشان از جهت چشم هم آسیب دیده بودند و ظاهراً در أواخر عمر چشم ایشان به‌کلّی نابینا شده بود.
پس این ابتلائات ممدوح است و اگر خداوند صلاح بداند چشم مؤمن را می‌گیرد و او را نابینا یا رمددار می‌کند. ابتلائات برای مؤمن است و خداوند او را از بلایا و هزاهز دنیا ایمن نمی‌کند؛ و لَکِنَّهُ ءَامَنَهُ مِنَ العَمَی فیها و الشَّقآءِ فی الأَخِرَةِ. «و لکن مؤمن را از دو امر ایمن می‌دارد: یکی کوری باطن در دنیا و دیگری شقاوت در آخرت.» مؤمن در آخرت سعید است و خداوند شقاوت آخرت را به او نمی‌دهد.
امام صادق علیه‌السّلام می‌فرمایند: لَو یَعلَمُ المؤمن ما لَهُ فی المَصآئِبِ مِنَ الأَجْرِ لَتَمَنَّی أَن‌یُقرَضَ بِالمَقاریضَ. [۲] «اگر مؤمن می‌دانست در این ابتلائات چه اجر و قربی نزد خدا پیدا می‌کند، هرآینه تمنّا و آرزو می‌کرد بدنش در دار دنیا با قیچی تکّه‌تکّه می‌شد!»