گلشن احباب جلد دهم - جلسه صد و چهل و ششم؛ شرح فقراتی از حدیث معراجیّه (۵).
سپس خداوند خصوصیّات و صفات اهل آخرت را این‌گونه بیان می‌فرمایند: یا أَحمَدُ! إنّ أَهْلَ الخَیْرِ و أَهْلَ الأَخِرَةِ رَقیقَةٌ وُجوهُهُم. «یا أحمد! اهل آخرت که اهل خیر هستند کم‌رو و نجیب می‌باشند.»
کَثیرٌ حَیآؤُهُم. «بسیار باحیا هستند.»
قَلیلٌ حُمْقُهُم. «نادانی ایشان کم است.»
کَثیرٌ نَفْعُهُم، قَلیلٌ مَکْرُهُم. «منفعت‌شان بسیار و مکرشان کم است.»
النّاسُ مِنهُم فی راحَةٍ، أَنْفُسُهُم مِنهُم فی تَعَبٍ. «مردم از اینها در راحت هستند و هیچ‌وقت ناراحتی و اضطراب و تشویشی از ناحیه ایشان به مردم نمی‌رسد، أمّا خودشان را در سختی می‌اندازند و با نفس خود سر جنگ دارند و دائماً با این نفس مبارزه می‌کنند.»
کَلامُهُم مَوْزونٌ، مُحاسِبینَ لأَنْفُسِهِم، مُتَعَیِّبینَ لَها. «سخن‌شان سنجیده است. نفس خود را مورد محاسبه قرار می‌دهند و دائماً از نفس اشکال می‌گیرند.»
تَنامُ أَعْیُنُهُم و لاتَنامُ قُلوبُهُم. «چشم‌هایشان می‌خوابد ولی قلوب ایشان بیدار است.»
هر کدام از این فقرات یک جلسه صحبت نیاز دارد.
أَعْیُنُهُم باکیَةٌ. «چشم‌هایشان گریان است.»
و قُلوبُهُم ذاکِرَةٌ، إذا کُتِبَ النّاسُ مِنَ الغافِلینَ کُتِبوا مِنَ الذّاکِرینَ. «دلهایشان به یاد خداست و هنگامی که مردم در زمره غافلین نوشته شوند، ایشان در زمره ذاکرین نوشته می‌شوند.»